Het tweede kind, de bijna perfecte thuisbevalling
Onze dochter was een half jaar oud, toen ik last begon te krijgen van een vreselijke vermoeidheid. Ik raakte maar niet uitgerust. Rond Oud en Nieuw opperde mijn man dat ik misschien zwanger zou kunnen zijn. Ik wuifde dat weg. Doe normaal zeg! Ik zat hier niet echt op te wachten. Ik vond het behoorlijk heftig om mijn draai te vinden in het moderne moederschap en begon het leven net weer een beetje leuk te vinden. Ook waren we net bezig met verhuizen. We gingen weer naar de praktijk van Esther. Het was alsof we er gisteren nog waren geweest. Esther had ook een nieuwtje. Ze was in ook verwachting en zou rond mijn uitgerekende datum zelf nog met zwangerschapsverlof zijn. Wat grappig.
Het hele voorjaar was ik vaak ziek. Elke griep die dochter op liep op de creche gaf ze meteen door aan mij. Al gauw werd ik weer net zo tonnetje rond als tijdens mijn vorige zwangerschap. De soepkleren uit die tijd kwamen goed van pas. De bekkeninstabiliteit speelde weer op, maar ik ging nu eerder op de rem staan en werkte nog een tijdje door op therapeutische basis. Wederom stortte ik mij vol hartstocht op de roze-wolk-blaadjes en rukte elke blije doos aan die er te krijgen was. Ook deze keer liet de pretecho zien dat er een meisje op komst was. Heerlijk. Precies wat ik wou! Ik kocht alvast wat leuke zomerjurkjes in de uitverkoop voor de volgende zomer. We gingen op zoek naar een verloskundige praktijk in mijn nieuwe woonomgeving. Ik belde als eerste een eenpersoonspraktijk. De vrouw aan de lijn had een vriendelijke, warme altstem. Ja, ze deed ook cliënten in mijn toekomstig dorp en ja, ze had nog plek voor mij. We maakten een afspraak. Het was vlot geregeld. Na de verhuizing gingen we er heen. Deze verloskundige noemde zich zelf vroedvrouw. Ze had praktijkruimte aan huis. Het was een gezellige en knusse ruimte. De vroedvrouw was een wat oudere vrouw. Ik schatte haar al een eind naar de 60 toe. Ze was moeder van 5 kinderen. Dat gaf me vertrouwen. Ze was een ervaringsdeskundige.
Ik wandelde met dochterlief in de wandelwagen kleine stukjes door mijn nieuwe woonomgeving. Lopen en al het andere ging erg moeizaam in de laatste periode, door mijn zwaarte, maar vooral door het feit dat de baby heel diep ingedaald lag in mijn bekken. Ik voelde een constante zware druk in mijn bekken en had soms het gevoel dat ze er bijna uit zou vallen! De vroedvrouw kon haar hoofdje niet voelen. Ze stelde voor om het vaginaal te gaan voelen, om zeker te weten dat ze niet in een stuit zou liggen. Ik stemde toe. Ze voelde het hoofdje meteen. Ze zei dat zodra er een wee begon we haar moesten bellen omdat de geboorte waarschijnlijk heel snel zou gaan. Het was duidelijk dat zij een stortbevalling verwachtte. Soms kwam ze bij ons thuis voor een consult. Wel zo prettig. Ze bekeek het boven bij ons en zij dat ik wel kon gaan bevallen op het logeerbed op de overloop. Het logeerbed voldeed voor geen meter aan de officiële regels, maar dat deerde haar niet. Fijn. Vanaf het moment dat ik 38 weken en 4 dagen zwanger was voelde het voor mij alsof ik overtijd was. Ik werd ongedurig. Om mij wat af te leiden stelde mijn man voor om een eindje te gaan autorijden op zondagmiddag. Dochter deed haar dutje achterin en wij reden een leuke route langs de Maas. Ik voelde steeds kleine krampjes in mijn buik. Zou het nu gaan beginnen? De zondag eindigde. De maandag ging voorbij.
Op dinsdagmorgen werd ik ongeveer om 2 uur 's nachts wakker. Ik voelde duidelijke weeën. Ze waren niet pijnlijk. Ik wou eigenlijk gaan slapen, maar ik kon de rust niet meer vinden. De vroedvrouw had immers gezegd meteen te bellen. Ik fluisterde net zo vaak 'Ben je wakker?' tegen mijn man tot hij wakker werd.
De vroedvrouw kwam. We gingen in de keuken zitten met een grote kan thee en begonnen gezellig te kletsen. We hadden hele boeiende gesprekken zo in het holst van de nacht. Op een gegeven moment merkte ze dat ik bij vlagen niet mee deed. De weeën begonnen om meer concentratie te vragen. Ze stelde voor om alvast naar boven te gaan. Toen ze me toucheerde had ik nog niet zo veel ontsluiting. Het nieuws deed me niks. Ik vond het niet veel; ik vond het niet weinig en weet nu dus echt niet meer hoe veel het was. Ik zat op het logeerbed en concentreerde me op de weeën. Om me heen was het rustig. Het weinige wat er om heen gebeurde stoorde me niet. De vriendin die had beloofd op dochter te passen werd gebeld. De kraamhulp kwam. Er werd gezucht en gegaapt.
De vroedvrouw ging de vliezen breken bij 6 cm. Waarom? Ik had geen idee. Ik vroeg er niet naar. Ik ging zo op in mijn lichaam dat er niks wezenlijks tot me door drong. Nadat de vliezen waren gebroken zat ik op een steeds natter wordende stapel onderleggers. De weeën bleven hetzelfde. In een heerlijk ritme. Precies op mijn maat gemaakt. Ze waren perfect. Ik hoefde dan ook niet te puffen. Me er op concentreren was voldoende. De krant werd bezorgd en werd gretig gelezen door mij man, de vroedvrouw en de kraamhulp. Er werd wat gegeten en gedronken. Alweer gezucht en gegaap. Mijn vingers begonnen te tintelen. Volgens de vroedvrouw kon dat op hyperventilatie duiden, dus pufte ik zachtjes mee. ik voelde dat het nu niet lang meer zou gaan duren. Opeens was er veel actie om me heen. De vroedvrouw zei dat ze het laatste stukje zou gaan strippen. Ik dacht niks en vroeg niks. Ze deed het voor mij, zei ze. 'Want je hebt zo je best gedaan, maar het heeft nu wel lang genoeg geduurd.' Is dat zo? Ik wist van niks. Strippen? Geen idee wat dat was. Ik werd tussen de benen van mijn man gemanouvreerd, met mijn rug tegen zijn buik. Ik liet ze maar begaan, deinde nog rustig mee op die prima weeën. 'Dit gaat pijn doen,' zei ze nog.
Het deed pijn als de hel. Het was alsof ik kapotscheurde. Ik schreeuwde mijn longen uit mijn lijf, maar ze bleef door duwen. De kraamhulp hielp mee door mijn stuiptrekkende lijf in bedwang te houden. Onmiddellijk kwam er en vloedgolf aan persdrang over me heen. Ik bleef schreeuwen en schreeuwen. wat doet dat pijn als je niet mee kunt persen! Ze praatte tegen me. Heel nadrukkelijk. Door de mist van pijn keek ik haar aan. Ze was mij aan het uitleggen hoe ik moest persen!
Is dat mens gek geworden?! Denkt ze nou echt dat ik kan persen tijdens dat strippen?! Smerige oude heks!
Het persen duurde 20 minuten. Ik perste het fijnst als ik mijn voeten tegen de schouders van de vroedvrouw en kraamhulp plaatste en mij daar tegen afzette. Steeds maar weer zei ze dat ik dat niet moest doen, maar bij iedere perswee deed ik het weer; expres! Ik lag erg ongemakkelijk tegen mijn man aan. Bij het persen kreunde hij mee. Dat deed hij expres, zei hij later. Om mij te steunen. Haha!
Om 10.00 werd onze tweede dochter geboren. Ze werd meteen op mijn buik gelegd. Zo klein, zo warm. Ze huilde zachtjes….En ze was beeldschoon.
Ze werd aangelegd, hapte meteen toe en begon te drinken. Onmiddellijk begon alles in mijn lichaam te tintelen en voelde ik onzichtbare, sprankelende banen uit alle hoeken van mijn lijf naar mijn borst stralen, naar dat lieve, gretige mondje. Wat heerlijk was dit!
Pas 3 kwartier later werd de placenta geboren. Daarvoor had ze me gekatheteriseerd. Dat las ik in het verslag. Ik was het alweer vergeten. Ik weet nog wel dat ik heel erg lang lag te wachten; koud en trillerig. Ik had een klein scheurtje dat gehecht 'moest' worden. Blijkbaar was er iets mis met de verdoving, want de laatste hechting voelde ik van het begin tot het eind door mijn vlees trekken. Ik gilde het uit. opnieuw. Toen kon ik niet meer ophouden met huilen. Ik jammerde dat ik moe was en koud was en dat ik naar mijn bed wou. Ik liep tussen de kraamhulp en mijn man naar mijn bed. Daar kreeg ik schoon goed aan, een grote flap tussen mijn benen en ik werd een beetje opgefrist. Wat een gedoe. Eindelijk kon ik liggen in mijn heerlijke waterbed.
In het verslag staat: 'Geen vlotte, doch ongestoorde ontsluitingsperiode'. Maar zo denk ik er niet over. Ik vind een bevalling van 8 uur niet lang. En ongestoord was hij zeker niet! Als je er op zit te wachten is 8 uur natuurlijk wel erg lang. ik denk dat ze het zat was en naar haar bed wou. Maar dat mag geen reden zijn om mij zoveel pijn te doen.
Ik heb naderhand nooit meer nagedacht over de bevalling. Had ik dat wel gedaan, dan zou ik toch wel hebben begrepen dat ik deze vrouw absoluut niet meer bij mijn kraambed had moesten vragen. Iemand die meer gericht is op haar eigen gerief dan op dat van haar patiënten is geen goede hulpverlener.
Maar ik dacht niet na en zodoende belde ik haar weer op bij mijn derde zwangerschap.
..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten