vrijdag 17 december 2010

Komt allen!

Lieve doula’s, vroedvrouwen, kraamverzorgsters, en een ieder die zich betrokken voelt
bij het behouden en bevorderen van de natuurlijke geboorte,

We zijn allemaal geraakt door de tendentieuze berichtgeving rondom het “Utrecht-rapport” en door allerlei artikelen die sinds een jaar (en langer) in de kranten en andere media worden gepubliceerd. Er is een reële kans dat door alle angst die rondom geboorte steeds meer aanwezig is, ook in Nederland de thuisgeboorte, ons unieke systeem en het vertrouwen in het proces van moeder worden verdwijnt naar de marge. Slechts weggelegd voor de vrouw die al helemaal in haar kracht staat en daarvoor uitkomt.

Er zijn gelukkig nog veel zwangerschap- en geboortebegeleiders en jonge ouders die dit zien aankomen en er iets aan doen binnen hun eigen werkkring. Dit is fantastisch en bewonderenswaardig. Maar wat als we onze krachten zouden bundelen ? Zou het dan niet mogelijk zijn het vertrouwen in de natuurlijke geboorte te herstellen en zelfs nog krachtiger neer te zetten?

Om dit te onderzoeken en hoe we dit kunnen doen, organiseren we een eerste brainstormdag op zondag 23 januari, onder de titel: Embracing Birth ~ voor het behouden en bevorderen van de natuurlijke geboorte.

We willen de dag besteden aan:
-                  identificeren knelpunten en behoeftes
-                  uitwisselen van ideeën en creëren van oplossingen
-                  besluiten hoe we dit samen gaan aanpakken
-                  planning

We hebben twee bevlogen vroede vrouwen die komen spreken om ons te inspireren:
Rebekka Visser, radicale verloskundige van het eerste uur, en Barbara Harper, pionierster in waterbevallingen, vertelt over bevallen wereldwijd en laat ons zien hoe de wereld naar Nederland kijkt wat betreft de thuisbevalling.

Iedereen die zich hiervoor wilt inzetten, in welke vorm dan ook, is welkom om mee te denken. Vooralsnog hebben we voornamelijk doula’s, verloskundigen en kraamverzorgsters uitgenodigd. Maar weet je een kinderarts, gynaecoloog, betrokken moeder(vader), van wie je denkt dat die hier iets aan zou willen bijdragen, voel je vrij deze op persoonlijke titel uit te nodigen.

Ook als je deze dag niet kunt komen, maar wel op de hoogte gehouden wilt worden en/of op een andere manier, op een later tijdstip een bijdrage wilt leveren, laat het ons weten.

Er is een maximum aantal van 35 mensen. We horen graag voor 10 januari of je wel of niet mee zou willen doen zodat we een inschatting kunnen maken van het aantal deelnemers.

We hopen jullie te mogen ontmoeten in de Oerbron,
Liefdevolle groet,
Erica, Joyce, Jolien en Arjan



Embracing Birth
voor het behoeden en bevorderen van de natuurlijke geboorte
23 januari 2010 ~ locatie: De Oerbron, Korte Heul 4, Bussum

Programma :
10.00 -10.15          inloop met thee en koffie
10.15- 10.35   welkom, openen van de dag, introductie
10.35-10.55     keynote speech Rebekka Visser; bevallen in Nederland,
een radicale vroedvrouw spreekt
10.55-11.10    in subgroepen knelpunten en behoeften formuleren
11.10-11.25           thee, koffie
11.25-11.45    presentatie knelpunten en behoeften
11.45-12.05    inspirational speech Barbara Harper;
bevallen wereldwijd, ‘de wereld kijkt naar Nederland’
12.05-12.15    introductie brainstorm, werkwijze
12.15-13.15           lunch (soep wordt geserveerd, zelf brood meenemen)
13.15-14.15    brainstorm
14.15-15.15    presentaties uitkomsten brainstorm
15.15-15.30           thee, koffie
15.30-16.30    besluiten nemen, kerndoelen formuleren
16.30-17.00    rondvraag, puntjes op de i

Bijdrage aan deze dag : €1 5 p.p.
Opgave voor deze dag via info@oerbron.nl / 035-5316733
of  via het inschrijf formulier van www.oerbronworkshops.webklik.nl

Overige en persoonlijke correspondentie via erica.oerbron@gmail.com /035-8888144

Agenda Barbara Harper Januari 2011 zie  www.oerbronworkshops.webklik.nl
 
Wie zal zeggen dat wat wij hopen bestaat?
Het is ermee als met de wegen op aarde.
Eerst zijn er geen wegen, maar ze ontstaan
Als vele mensen in dezelfde richting gaan.
tekst Lia Visser 



Laten diegene die zich daartoe aangetrokken voelen, het hart volgen en de zwangere en haar kind beschermen.

Een mooie kersttijd en veel goeds in 2011!
Liefs
Jolien

donderdag 16 december 2010

meedoen aan onderzoek?

Hallo,

Voor mijn studie journalistiek doe ik onderzoek naar de berichtgeving in de dagbladen begin november en de keuze van vrouwen voor de plaats van bevallen. Ik heb twee online enquêtes, kennen jullie vrouwen die dit jaar voor 31 oktober zijn bevallen of die op dit moment zwanger zijn? Willen jullie hen dan vragen een van de enquêtes in te vullen? 



Hartelijk dank! Marjolein Mensink

zondag 21 november 2010

Vrouwen de baas

Door Tine Oudshoorn, vroedvrouw PGDip ED 

Het gevoel van controle en meebepalen is voor zwangere en bevallende vrouwen erg belangrijk om succesvol door zwangerschap en bevalling te komen.

De meest productieve vorm van meebepalen is  voor vrouwen, die van actieve betrokkenheid en socialiseren: participatie, meedoen, meeregelen, er over praten, je gesteund weten, je eigen plan kunnen trekken, verantwoording dragen.
De minst productieve is vermijden.
Verloskundigen en artsen houden hiermee (nog) onvoldoende rekening. Er is weinig tijd en ruimte voor ‘open’ gesprekken en socialiseren. Verhoudingen zijn ongelijkwaardig en er is nauwelijks sprake van relatieopbouw.
Gelijkwaardigheid bevordert vertrouwen in eigen kunnen, motiveert  vrouwen en verhoogt het vertrouwen in de uitkomst (van de bevalling).
Autonomie, maximale invloed uitoefenen en zelf bepalen, is een  gezonde manier om met ‘life events’ als gaan bevallen om te gaan. Een instrument dat wij dus te weinig inzetten.

Invloed van vrouwen komt in de Nederlandse eerstelijns verloskundige zorg (voor zover onderzocht) tot halverwege niveau vier op de schaal van zes van Heller:
1.       minimale informatie,
2.       alleen informatie,
3.       gelegenheid tot inbreng,
4.       advies,
5.       gezamenlijke  besluitvorming
6.       autonomie.
Tot niveau vier is de invloed: geen tot weinig, daarna neemt de invloed toe tot totaal. Op het hoogste niveau regelt de vrouw zelf en faciliteert de professional à Dit is autonomie.

De meest optimale verdeling van invloed is die waar vrouwen zelf de baas zijn. 

donderdag 18 november 2010

Tip!

In verband met algehele moeheid ben ik er deze week nog niet aan toe gekomen een nieuwe tekst te bloggen, daarom een tip:


http://vroedvrouwenradicaal-rebekka.blogspot.com/


Heel inspirerende teksten en heel veel waarheden, en dat op 1 blog! Petje af Rebekka! 


Liefs
Jolien

vrijdag 12 november 2010

De vroedvrouw, trouw aan de geheimenis van het leven

Door Laura van Deth

Dood mag niet meer bestaan in onze huidige samenleving. Terwijl dood niets anders is dan voortleven na het lichaam verlaten te hebben. Dat lichaam, dat vehikel dat wij mee hebben gekregen van een samengaan van onze vader en onze moeder. Waar wij als ziel in zijn getrokken en nu met het lichaam onze weg kunnen vervolgen op weg naar ons ware zelf. Hoe lang of hoe kort wij ook in dat lichaam hebben gewoond.

De draagtijd en geboorte van een baby zijn nog een onderdeel van ons bestaan waarbij van nature de aandacht naar binnen wordt getrokken en de zaken buiten ons minder belangrijk worden. Het nieuwe leven in ons brengt ons een reis die we nog niet kennen. Daarin worden we getest op onze moed, kracht, liefde en het vertrouwen dat we hebben in ons lichaam en in het leven zelf. De nieuwe religie is die van de medische wetenschap die cijfers publiceert waarvan we opgewonden raken en angstig. En onze angst en boosheid drijft ons recht in de armen van alle apparatuur en machines die ons zullen redden van de dood! Want de apparaten zijn veilig en de uitslagen weten het. Zoetjesaan zijn we afhankelijk geraakt van die apparaten en hangen we met draden en buisjes aan machines die ons precies vertellen hoe het met ons lichaam gesteld is en hoe het met onze baby gaat. We weten zelf niet meer hoe het van binnen voelt en wat wij nodig hebben. Maar diep van binnen weten we het nog wel, alleen is de medische wetenschap er niet op gericht dat je als zwangere zelf iets voelt of weet. We vervreemden steeds meer van onszelf, van elkaar, van het echte leven en.... van de dood.

Dood bestaat niet, wijze mensen weten dat. Leven is een wonderlijk fenomeen dat vele, vele gezichten heeft. We staren ons blind op cijfers die gelabeld zijn met “dood”. We vergeten hoe relatief die cijfers zijn en al zouden ze waarheid in zich hebben, dan zou het wellicht ook zo kunnen zijn dat wij als Nederlanders misschien nog respect hebben voor “dood”. Dat wij nog met verdriet rondom dood weten om te gaan.

Laten wij, vrouwen en vroedvrouwen gaan staan voor wat we waard zijn, op onze eigen manier te kunnen baren en elkaar daarin te steunen.  Op die manier echt te leven, echt te voelen, trouw te zijn aan onszelf en die processen echt door te maken. Daarbij gebruik makend van onze eigen instrumenten als ons vertrouwen in ons lichaam, onze intuïtie en de verantwoordelijkheid die we nemen voor onze gezondheid.
Dan de euforie en blijdschap te ervaren als we de klus hebben geklaard, het nieuwe leven in onze armen ligt. De baby ongestoord heeft kunnen landen op aarde en de tijd krijgt om aan te komen. Vroedvrouwen weten de weg en weten hoe waardevol de ongestoorde baring is. Vroedvrouwen zijn de poortwachters van de fysiologie en elke vrouw die bereid is op eigen kracht haar kind te baren, kan rekenen op haar steun en vertrouwen.
De vroedvrouw die de geheimen van het leven door en door kent, en die ze nooit verloren zal laten gaan.  Daar staan wij voor


 Laura van Deth, vroedvrouw

donderdag 11 november 2010

Attitude to birth

By Jacky Bloemraad-de Boer

This never-ending discussion in our birth world about home birth versus
hospital birth sometimes misses the point entirely. In shifting the
emphasis from where to birth, to informing and preparing women and
their partners about how the mechanisms of labour work, often
enables then to make a more informed choice as to where would be
the best place for them to labour.
To start with it is essential for couples to understand that giving birth
should happen in a similar situation to that of making love – the
common factor here being privacy. In the same way a couple will seek
out a warm, private place to make love, a labouring woman will most
effectively maintain the flow of hormones needed to encourage
contractions in her body if she is in a place where she feels safe and
secluded. Unfortunately couples are not sufficiently informed to
understand that this ‘safe-haven’ does not necessarily mean a hospital,
where staff are often unable to give the time and attention a labouring
couple needs. This lack of time often leads to managed labours and
interventions to ensure a quick turn over of patients. Resulting in
unhappy women who are denied the most empowering and lifechanging
event of their lives.
It is essential to raise awareness and encourage the feeling of
confidence in parents about the capabilities of women’s bodies and
their own inbuilt knowledge about labour and birth. By simply informing
them about how labour actually works they will automatically choose
what is right for them.
Understanding the hormones of childbirth is a simple and helpful tool
for parents. Especially when they hear about the ‘love hormone’,
oxytocin and how they can best encourage its production.
It is important to explain that the cervix, the mouth of the uterus, which
needs to open up during labour in order for the baby to be born, is a
sphincter, like the rectum; its action is to soften and open up so as to
allow its contents to pass out of the body. Interestingly, sphincters are
involuntary muscles, which inherently function poorly within an
environment of fear or force. She should understand that in the same
way that it would be difficult for her to spontaneously have a bowel
movement in an unsafe situation while being observed and judged she
will find it difficult to give birth surrounded by these same unfavourable
elements.
Another import reminder for parents-to-be is that a labouring woman is
vulnerable and highly impressionable during labour, so the attitudes
and expectations (both positive and negative) of the people present
in the birthing room can have a significant influence on labour. In fact
the less people the labouring woman encounters the better. In
hospitals couples will often be subjected to any number of staff
especially if they happen to be there for a while, they will most likely
experience a shift change with a whole set of new, foreign faces.
Lastly the issue of the relentless fear of pain.
Explaining that labour pain is different from any other pain; it is
purposeful pain because it warns the woman and her surroundings that
a baby is going to be born. The pain is an intermittent pain lasting up to
only one to one and a half minutes and helps ‘switch off’ the thinking
(large) brain and stimulates the animal (small) brain needed for labour.
If she understands that the pain ensures that her body makes
endorphins and encourages her to take on various positions to find
more comfort for herself and thereby aiding the baby’s passage
though the pelvis she may well observe it differently.
To conclude, if couples understand that by setting up a birth space
that embraces privacy, surrounding ones self with likeminded people,
feeling confident and having a united, positive attitude to pain, labour
is more likely to progress efficiently. Additionally couples experiencing
sustained support with respect from all the birth professionals present
will improve their chances of a positive and empowering birth
experience.

Een reactie

De Nederlandse situatie is uniek, met aan de ene kant een systeem van hoogontwikkelde academische perinatale zorg, en aan de andere kant een hoogontwikkelde vroedvrouwentraditie. Je zou zeggen: een ideale situatie, met van beide kanten het beste. Dat zou het ook moeten zijn, maar dat is het niet.

1. Als twee beroepsgroepen met elkaar (moeten) concurreren, dan is het logisch dat de standpunten van beide partijen steeds verder en harder tegenover elkaar komen te staan. Zo hebben de gynaecologen en ziekenhuizen zich gespecialiseerd in het probleem- en ziekdenken. Ze gaan uit van risico’s en pathologie. De vroedvrouwen op hun beurt, hebben zich gespecialiseerd in het `natuurlijke bevalling’ denken en gaan uit van een bevalling als een in principe gezonde situatie en sluiten aan bij de kracht van de vrouw.
2. Wat mij stoort in beide benaderingen, is dat het meer een ideologische erezaak is geworden, dan dat het belang van de vrouw voorop staat. Die is niet gebaat bij een al te zoet ideaalbeeld dat ze van de ene kant opgedrongen krijgt, maar ook niet bij het objectdenken en lopendebandwerk van een ziekenhuis, waarbij de bevalling wel goed kan gaan, maar zij als persoon vergeten wordt.
3. Voor beide benaderingen is heel wat te zeggen, maar volgens mij vallen de slachtoffers juist in het gat dat tussen de standpunten is ontstaan. Juist in de overdracht tussen de vroedvrouw en de gynaecoloog vallen de slachtoffers, door tijdverlies èn door het prestigebelang van beide partijen. De vroedvrouw en de gynaecoloog kunnen niet goed samenwerken, omdat hun concurrentiestrijd juist de verschillen heeft benadrukt, en niet het gemeenschappelijke belang: de gezondheid en het welzijn van barende vrouw en haar kind.
4. wat mijzelf betreft, ik wilde heel lang in mijn zwangerschap niet bij de gynaecoloog onder controle zijn, ben zo lang mogelijk bij de verloskundige gebleven, ook al wist ik dat ik tenslotte in het ziekenhuis en bij de gynaecoloog zou bevallen. Juist omdat ik tamelijk traumatische herinneringen had aan zowel ziekenhuis als gynaecoloog, koos ik ervoor zo lang als de verloskundigen mij wilden hebben, daar te blijven. Toch werd ik op een moment overgedragen, en had ik daar dan ook wel vrede mee. Tenslotte wilde ik boven alles dat mijn kind gezond ter wereld zou komen.
5. Het ziekenhuis en de bevalling waren inderdaad klinisch en onpersoonlijk. Met een band om mijn buik in een kamertje, mijn ene arm aan de volautomatische bloeddrukmeter en de andere aan een weeënopwekkend infuus, had ik geen centimeter speelruimte. Heel af en toe kwam de gynaecoloog kijken. Toch moest ik nog roepen dat ik persdrang had, waarna ik nog naar de verloskamer gereden moest worden.  Na de geboorte van mijn dochter wilde de placenta niet geboren worden, waarna de nachtmerrie pas echt begon. Met gillende wielen werd mijn bed naar de operatiekamer gereden, door allemaal gangen en met de lift. Achteraf vraag ik me af hoe efficiënt dat allemaal was. In ieder geval was het erg klinisch en hemelsbreed verschillend van de zoete verhalen over thuis bevallen, in bad of onder de douche, met de kaarsjes aan.
6. uiteindelijk heb ik van beide zijden ook de negatieve kanten ervaren. Van het ziekenhuis het onpersoonlijke, tot en met een gynaecoloog die mijn twee eerdere zwangerschappen – eindigend met miskramen- als niet ter zake doend opzij schoof. Een behoorlijk onpersoonlijke en onmachtige bevalling. Dat ik achteraf nog een goed gevoel over mezelf heb, komt doordat ik bij het persen toch zelf de baas bleef over de situatie, wat aan een co-assistent (?) de uitspraak ontlokte dat het wel leek alsof het mijn tweede of derde bevalling was. Dat voelde goed. Wat ik vanuit de kant van de verloskundigen niet fijn is dat ze zoveel nadruk op het gezonde leggen en op het mooie van de bevalling. Juist hun klemtoon op het natuurlijke en mooie van de bevalling, en de kracht van de barende vrouw, deed mij pijnlijk beseffen dat ik met mijn bevalling jammerlijk gefaald had, of een kans gemist.
7. Overigens heb ik ook een thuisbevalling meegemaakt, zij het niet de mijne maar van een vriendin. Die beviel in haar eigen bed van een prachtige, gezonde zoon. Haar man en twee vriendinnen (waaronder ik) stonden haar terzijde, we vormden een krachtig team dat in alle rust samenwerkte. De enige minder goede herinnering is dat die dag blijkbaar veel vrouwen bevielen en de verloskundige hooguit een paar minuten kwam kijken en dan weer wegstoof naar een andere barende vrouw. We stonden er toch wel `alleen’ voor, allevier zonder ervaring. Toen de persweeën zich aandienden, heb ik een hele tijd lopen ijsberen in afwachting van de verloskundige, met het gejammer van mijn vriendin op de achtergrond. Dat was niet fijn! Daarom pleit ik allereerst voor een vermindering van de werkdruk van vroedvrouwen, zodat zij een barende vrouw optimaal kunnen begeleiden.
8. Waar ik bovenal voor pleit is inderdaad het beste van twee werelden: een betere samenwerking tussen vroedvrouwen en gynaecologen, met het welzijn van de barende vrouw als beider uitgangspunt. Laten we de goede kanten van beide systemen niet verliezen. Het zou jammer zijn als de Nederlandse thuisbevalling verloren zou gaan. En ik denk ook onnodig.

 Mieke

dinsdag 9 november 2010

Zoals het is

Het is flauwekul, zegt het verstand
Het is, zoals het is, zegt de liefde
Het is onheil zegt de berekening
Het is niets anders dan pijn, zegt de angst
Het is hopeloos zegt het inzicht
Het is, zoals het is, zegt de liefde
Het is belachelijk zegt de trots
Het is lichtzinnig, zegt de voorzichtigheid
Het is onmogelijk zegt de ervaring
Het is, zoals het is, zegt de liefde


Erich Fried

Achtergrond informatie door: Jelka Jungslager

Vermoordt angst de (thuis) bevalling ?

Als kraamverzorgster ben ik werkzaam in de regio Amsterdam, doe partusassistentie bij thuisbevallingen en verleen kraamzorg gedurende de eerste 8 dagen na de bevalling. Ik heb behoefte te reageren op alle negatieve aandacht waarmee de verloskundigen in ons land en in haar kielzog de thuisbevalling in de pers kwamen de afgelopen dagen. Dit allemaal n.a.v. de uitkomst van een onderzoek in de regio Utrecht, wat in de kranten koppen opleverde als :hoge babysterfte door verloskundige en don’t try this at home .

In het actualiteiten programma Nieuwsuur van 3 november j.l. werd een gesprek over het onderwerp afgesloten met een afspraak tussen de twee opponenten, mevrouw Kwee, de onderzoekster en mevrouw Smulders afgevaardigde van de verloskundigen, met : “laten we het samen oplossen”.
Wat is nu de aard van het probleem en wat is de aard van de oplossing?

Maar eerst twee kanttekeningen bij de actualiteit :

  • Wat in de media beweerd wordt is niet de enige echte waarheid. De media zijn er om ons wakker te schudden, op gang te brengen. Ze zijn opinie vormend en stemming makend. Verslaggeving is altijd subjectief en dus wel juist, maar niet altijd waar.
      Het komt mij voor dat slecht nieuws beter verkoopt dan goed nieuws en door iets  sensationeel te koppen hogere kijkcijfers en hogere verkoopcijfers worden gehaald.

  • Wetenschappelijk onderzoek, althans de uitslag daarvan kan juist zijn en toch niet waar. Omdat de waarheid het geheel omvat,  met alle aspecten van dien. Het is de wetenschap eigen iets uit te pluizen, iets in kleine stukken te hakken, te determineren om het te kunnen onderzoeken. En dat maakt de uitkomst van wetenschappelijk onderzoek dus juist, maar niet altijd waar.

De aanleiding van al deze commotie is de opzienbarende uitslag van een Europees onderzoek, vorig jaar, waarin naar voren kwam dat op Frankrijk na, ons land de hoogste perinatale sterfte heeft van Europa. Perinataal betekent sterfte van baby’s rondom de geboorte. Er ging een siddering door de gelederen. Want zou dat iets te maken kunnen hebben met het feit dat wij het enige land in Europa zijn waar nog vol overgave thuis gebaard wordt? De toch al onder druk staande thuisbevalling kreeg het zwaar.
Na eerst een aantal onderzoekingen, waarin het verband tussen de hoge perinatale sterfte en de thuisbevalling werd ontkent, nu dan deze uitkomst van een onderzoek in de regio Utrecht, waar dat verband wel wordt gelegd. En waarbij de oorzaak wordt gezocht in de overdracht van verloskundige naar gynaecoloog, wanneer de thuisbevalling niet vordert en er door de eerste lijn een barende wordt ingestuurd, die aan het begin van haar zwangerschap laag risicovol was.
Een dergelijke bevalling levert volgens het onderzoek 3.7 % meer kans op een dode baby op, dan een bevalling van iemand die vanaf het begin van de zwangerschap een hoog risico liep onder leiding van een gynaecoloog in het ziekenhuis.
Een bevalling in de eerste lijn levert sowieso een verhoogd risico op van 2.3 % op een slechte afloop, volgens dit onderzoek. Dit betekent de sterfte van 1 op de 1000 baby’s.

De oorzaak van deze uitslag, voor wat die waard is natuurlijk, kun je zoeken in het falend functioneren van mensen verloskundigen en gynaecologen, het falen van een systeem (eerstelijns en tweedelijns zorg en de overdracht daartussen), de personele onderbezetting van ziekenhuizen of het feit dat er überhaupt in Nederland thuis bevallen mag worden. Allemaal zaken waar ook weer terdege wetenschappelijk onderzoek naar gedaan moet worden, wordt nu overal geroepen.
Ik zie echter (en dit is louter gebaseerd op empirisch onderzoek) dat aan dit alles iets heel anders ten grondslag ligt. Ik zie dat jonge vrouwen in het algemeen steeds banger worden om te baren.
Angst is een slechte raadgever, zeker waar overgave de enige oplossing is…
Angst ontstaat in het hoofd door gedachten over eventuele problemen en het hoofd is  een plek waar je zeker niet moet zijn om te baren. Angst haalt je uit het hier en nu. En juist daar moet gebaard worden.

Terwijl ik als professional bij bevallingen assisteer, heb ik zelf ook vier keer gebaard tussen de 20 en 30 jaar geleden. En hoewel we toen veel minder theoretisch onderlegd waren, lijkt het alsof er minder angst was. Zonder zelf alle mogelijkheden te onderzoeken vertouwde ik mij toe aan de verloskundige en volgde haar professionele adviezen op. Ik beviel probleemloos thuis, ook van mijn eerste kind.
Hoe is het nou toch gekomen dat we, en ik heb het over een tendens die ik waarneem in mijn vak als kraamverzorgster, als vrouwen massaal ” in dat hoofd terecht gekomen zijn?”
Ik denk doordat we de afgelopen 30 jaar de man hebben geïdealiseerd en hebben geïmiteerd. En mannen kunnen in vrijwel alles een goed ideaal zijn, BEHALVE in het baren! Om te baren heb je niets aan mannelijke eigenschappen als controle en beheersing. Daarvoor moeten we bij onszelf blijven, bij onze vrouwelijkheid, dié is in deze situatie onze kracht.

Ik pleit voor een wetenschappelijk onderzoek naar bevallingen (thuis en in het ziekenhuis)  waarbij het goed gaat. Om ons daar een beeld van te vormen en daarmee een voorbeeld te stellen voor toekomstige moeders en vaders.
Hoe heeft de vrouw die zonder problemen bevalt zich voorbereid? Waar heeft zij zich op gefocussed tijdens de zwangerschap? Hoe zijn verloskundigen en gynaecologen met haar omgegaan tijdens de zwangerschap en de baring, wat hebben zij gestimuleerd, wat hebben zij afgeraden? Was er steeds iemand bij tijdens de bevalling en hoe is het de vrouwen gelukt om ondanks alle bedenksels en angsten in hun hoofd toch op hun lichaam te vertrouwen? Hoe is het ze gelukt om bij hun krachr te blijven tijdens het baren?
Iedere gezonde voldragen baby zou levend op aarde moeten kunnen komen.

Nog altijd lukt het een groot aantal vrouwen en vroedvrouwen om tegen de tijdsgeest in zonder angst te baren. In hun vrouwelijkheid te gaan staan en erin te geloven als kracht i.p.v. als zwakte. Zwakte waarvoor je pijnbestrijding moet eisen .
Ik pleit voor een onderzoek naar hoe alle betrokkenen (zwangeren, partners van zwangeren, verloskundigen, gynaecologen , kraamverzorgsters) zich zouden kunnen organiseren, zodat niet ons unieke vrouw en kindvriendelijke systeem, met de thuisbevalling als mogelijkheid op de schop gaat, maar juist tot voorbeeld voor de ons omringende landen kan gaan dienen. Een onderzoek naar hoe we met de angst om kunnen gaan en plaats kunnen maken voor trots en kracht.
De tijdsgeest kunnen we niet veranderen, die heeft zijn functie. Wat we wel kunnen veranderen is dat we ons bewust kunnen worden van de heersende en overheersende angst. Door bewustzijn kunnen we ons ontwikkelen en inzien dat op dit punt de vrouwenemancipatie te ver is doorgeslagen.

Gelukkig zie ik in mijn werk nog steeds prachtige probleemloze bevallingen, die eer bewijzen aan vrouwelijkheid en respect afdwingen bij iedereen die er bij aanwezig is.
Onmiddellijk na een bevalling, als bij toverslag, verandert de barende in een moeder.
De bevalling heeft zijn werk gedaan. Niemand is meer bang…..

Is de goed doorstane, natuurlijke bevalling zelf wellicht een kans om angst te lijf te gaan?
Ik denk het.

Jelka Jungslager, kraamverzorgster
Amsterdam

Wat vind jij? Laat het weten!

Naar aanleiding van het nieuws van de afgelopen weken heb ik, moeder en verloskundige, behoefte om te weten waar het echt om gaat in de verloskunde. 


(Hierbij de onderzoeken van dit jaar en het onderzoek van 2009 en een link naar een artikel die de onderzoeken in perspectief zet.


Door mijn eigen bevallingen heb ik ervaren wat ik wil als zwangere, als barende en als moeder. Ik vraag me af of dit universeel is.
Mijn wensen waren: tijd, een luisterend oor, aandacht en warmte. Liefde.

Ik heb het idee dat alle onderzoeken uitgaan van cijfers. En dat het maar weinig gaat over ons, zwangeren, barenden en moeders. Ik wil weten wat jij wilt als je zwanger bent, gaat bevallen en moeder wordt. 


Daarom hierbij een oproep aan alle:
vrouwen, moeders, oma's, zwangere vrouwen, net bevallen vrouwen, vaders, opa's en geïnteresseerden (verloskundigen, doula's, gynaecologen ook jullie zijn van harte uitgenodigd).


Met jullie reacties zou ik willen pleiten voor de uitkomst die daar uit komt. Je mag altijd anoniem reageren, ik zal nooit naam en toenaam gebruiken als je dat niet wilt. 


De andere reden van dit blog, is dat ik graag met andere, gelijkgestemden uit het werkveld in contact wil komen, zodat we met elkaar onze krachten en liefde voor ons werk kunnen bundelen.